KRISTAQ F. SHABANI

K O HË S

             I NDEZ    BUZËT

                                         Poezi

                                 ( KRISTANIADË)

Shtëpia botuese “Marin Barleti” Tiranë 2003

Kristaq F. Shabani

“Kohës i ndez buzët”

poezi

Copyright Kristaq Shabani, 2004

I. Mumjet

Mumjet lëvizin nga vendet,

prapë ngurtësohen

në Epilogun e dramës.

Heshtja:

ciceron i kuptimit transformues:

Lëvizje- Ngrirje.

Mumje

Shkallina ngjitje - zbritje

Përpëlitja dinakëron,

klithma rrugëton në hapësirë,

Hapësira pret në oda qielli,

Odat mbushen me tinguj të prapë,

Tingujt e prapë pacipërisht

rikthehen në përpëlitje.

Thyen këmbët java meite…

Zbulimi zbuloi zbulimin.

Në rubrika:  “Gëk e mëk…”

paçka se me gërma shkruar

“Korrupsion - Moral”

Fshehur disku

i “hapësirës morale”

të Diellit në kanal…

Ç’vallëzim:Behar!

Zinzare

Hedhim një gotë: “Çlirim”.

Lëmë një gotë: “Sforcim”.

Vrojtojmë gotat e hedhura të lëna përgjysmë…

Vjellim të “pirët” me mënyrën tonë:

 “Zhveshim buzëkuqet…”

Harbim

Hëna përqesh ngrënien e saj.

Dielli absorbon “ngrënien” e Hënës.

Vjen çasti fatlum:

Eklips: Diell - Hënë.

Hëna si Eva mbetet shtatzanë…

Shtatë

Nuk vështirësohem

të lexoj ngjarjet shkruar me shkrim arab…

Syve cinikë rritet

pema dardhë.

Nën të vapohem si mollë e bardhë…

Vapim

Tru të lidhur në ganxhë të hekurta…

Duar të “zgjidhura” të lidhura me hekur,

Këmbët të hapura, lidhur me hekur…

Prangoset ecja ( në pamje e liruar).

E hekurta e parë

Kristaq F. Shabani

ASMA E LINDUR                     

                 poezi

Kristaq  Shabani

“Asma e lindur”

poezi

Ideoi kopertinën: Autori

Copyright Kristaq  Shabani, 2005

I. Një shelg loton

Reja nazike

u martua

 me breshërin kokërmadh…

Qielli sa mori vesh

u hap,

Unazat rrugëtuan

fluturimthi në tokë,

u shkrinë sa ranë…

Ç’inat!

Hapje

I babëzitur

në rrugë harkore

preu venat me inat brisku…

U përlotën qerpikët e halorëve,

theu degët

plot inat fiku…

Inat

Nuk kuptonte

ku e kishte kufirin mali,

ku ndahej kufiri me qiellin,

mbeti i shushatur në vithe kali,

priste të ripërsëritej

panorama me Diellin.

Pa kufi

I urti vijonte rrugën,

pa kthyer kokën

dhe rruga nga mundimi urtësohej…

Koka e të Urtit vërtiste Botën,

Ekuadori i saj çuditërisht hollohej.

Hollim Ekuadori

Kundroj Qiellin

zënkëshumë,

Malet me krye vesh,

kodrushkat  me perçe gri,

bulevarde ku përcjellin vetëtima

dhe loti i tyre quhet shi…

Loti

              KRISTAQ F. SHABANI

                   EZMERKA

                                      ME

                                          TOPUZ

                                    Poemë lirike

        Kristaq F. Shabani

       “Ezmerka me topuz”

        poemë lirike

    Ideoi dhe realizoi

             kopertinën:

Sponsor

    Copyright ©  2005 Kristaq F. Shabani

Çelësi i rrëfenjës poetike

         Na ishte një herë një Ezmerkë e vogël, por shumë e bukur…. Ezmerkës iu sulën për t’i kërkuar dorën shumë “kavalierë” të moshave të ndryshme. Kishte ndodhur si në “koncertalet” e jetës mondane,ku kavalierët shpejtojnë të dufojnë dhe të çlirohen. Ëndrrat e “kavalierëve” shpërthyen ose u venitën atje në “kurorën” e ëndrave. Ajo s’u dha kurrë përgjigje, veç flokët e saj të artë i mblodhi në një Topuz shumë të çuditshëm.

          Topuzi rrinte ëmbël në kokën e saj dhe priste sinjalin e madh të lëshimit në gërshetë! Duhej që ndjeshmëria të ngrihej në atë shkallë sa topuzi natyrshëm të risillte në jetë gërshetën… E kush nuk vuante nga moshatarët e saj për ta bërë të vetin topuzin?…E shihnin në ëndrra të mahnitshme, por, papritmas, zgjoheshin dhe e ndienin veten të vetmuar, duke ruajtur imazhin e ëndrrave.

            Dikush kishte qejf të shkëmbente vetëm dy fjalë dhe kaq t’i sillte kënaqësinë…Dikush… Dikush… Dikush. Unë i fala një varg që i përgjasonte lules së mollës dhe habia ndodhi: Topuzi magjik filloi të shndërrohej në gërshetë…Kur realizova magjinë i thashë Ezmerkës:

     “Do të doja që topuzi të mbetet topuz…” Dhe i tillë mbeti!…

*   *   *

…………….

Prisnim orën të vinte,

orën me tre akrepë të bukur,

Flutura e mashkullt të linte,

Puthjen tek e bukura flutur!

I luteshim, i luteshim lules,

të bardhës lule të Mollës,

në petalet e çelta të sillte,

Puthjen e shenjtë të shkollës…

Dhe Lulja e Mollës u stopua

për fluturzën me emër lule…

“Pse të më mbetet merak mua?…

Qortimi: “Pse s’u sule?”

Në shkrepje lulja bëri eklips,

Dielli shtangu i hutuar,

Një frazë tha me vërtik:

“Vetëm Hëna më bën eklips mua!”

Tundi kokën tullace çuditur,

ripyeti: “Kush je ti të të njoh?”

Dukej, ishte i tronditur,

tek pa thjesht një lule mollë!…

“Eh, more Diell, mendjen tënde

me ërrësim do ta mbush,

Lulebardhën shihje me endje

me syngrohtët si prush…

S’jam thjesht lule si të tjerat,

jam lule që prodhoj dashurinë,

Pa mua s’bëhen pranverat,

s’më duhet shumë të të bind!

Sa hap dhe mbyll sytë errësimi,

gjithë mjedisin pushtoi:

“Këtu flutura të qeta rrini…”

Dhe lart, lart Lulja fluturoi!

Rreth nesh veç errësirë,

midis nesh dritë, veç dritë,

pa kaluar mendjes mirë,

një përrallëz - ar panë sytë…:

Një kopsht i magjiktë u shfaq,

me lule të ngjyrta në rritje,

Lartazi rridhte një ujëvarë,

një pëllumb drejt nesh vinte…

KRISTAQ F. SHABANI

“SELI NË QIEJT”

poemë

            ATHINË,1998

Shabani,Kristaq F.

“Seli në qiejt” poemë

Redaktor: Sazan Gjomema, Efthimio Haxijoannu

Art grafik: Albana (Hysi )Prifti

Shtëpia Botuese “Thamiris”

Ksenja Kolia Fidhipidhu 6, Athina 11526

Tel 7758537-7486958 Fax 7716761

Copyright Kristaq F. Shabani 1998

K. POZIMI

“Zeusi”

 në rizgjedhje fytyrën ëngjllt

 në pasqyrë sheh:

 Pasqyra e nxjerr Ëngjëll…

 R. NXJERR SYRIN “ÇUDIA”

“Presidenti” qesh,

 pasqyra në Hartë Bote shndërrohet

 papritmas;

 ca rrudha në ballë duken,

kapin për dore shqetësimin e plakjes…

HARTË  “TEJÇMENDËSE”

“Presidenti” vrehet,…

Dallon në fytyrë ca gropëza,

ndien dridhje:

 Diku kukuvajka

 këndon me zë ligjërimi…

Në Hartën e Botës

 konet e Vullkanit

 flakë marrin,

kufijtë grinden,

 Oqeanet s’e përmbajnë veten ,

 Yjet vrasin…

Sadamët

 ruajnë ende shkëputje tymnaje…

 Arafatët dërsijnë

 në misione paqetimi,

 Jelcinët

 zhduken e shfaqen në ekrane,…

 Piramidat hedhin nga muret financiare

 njerëz si kukulla druri.

KRISTAQ F. SHABANI

Dy pronorët

Poemë për EVËN

Shtëpia botuese “Marin Barleti”, Tiranë 2003

Kristaq F. Shabani

Dy pronorët

“Poemë për Evën”

Copyright    Kristaq F. Shabani, 2003

A mund, a mund?…

Preferoj një shtrat të qiellit….

SH.

*

Në hapësirën e zymtë

të dilemës dhe mënjanimit

klithmon e veja e vajtuar

në Erosin e tretur

nga thyerja konvekse

e ndjenjës së karfosur

me dy gjysmëgozhdë

të ndryshkura…

F.

Pianoja e vjetër

ka mbetur në vetmi me dy nota,

(të tjerat ose janë ngjirur,

ose timpanet e shpuar

nuk mbajnë dot “ujërat”.)

I.

Le të ngrëmë dy gota të thyera

të ngjitim jetën tonë të thyer,…

Le të zihemi më shumë

se fqinjët grindavecë

se bashkëshortët e divorcit të stisur…

LL.

Le të ndahemi si pylli i degraduar

me livadhin e djegur për një puthje…

Le të dashurojmë trurin e dehur

pushtues universesh,

shpërndarës resh të harbuara

për seks inteligjent;

zhurmon si një lokomotivë

që s’ njeh ditë parku…

Ë.

Llokoçitje erotike

në dilemën ditore ku e Hëna

s’dëshiron martesën

me të Martën e kërrusur…

Të Martat qesendisin

dhe fjalosen

me të Mërkurat brune,…

Të Mërkurat harlisen

në epshe me të Enjtet,

thyejnë si qelqurina

grindjet e rrepta

të  të Premteve lindëse

tek klithojnë

për ardhmërinë e vogëlusheve…

Ah,e Shtunë,

ditë e ligjëruar pushimi!

Pse je e zhaguvitur

në këtë “marsh” pa hapim?

Z.

1.

E…., e di ç’do të thotë

të dashurosh në mjegull

dhe si grinjare të zihesh

me retë e mbarsura

nga shtatzania e kunjave,

tek presin lindje resh? …

KRISTAQ F. SHABANI

“Vilarët e verdhë”

*  *    *

KOMBI

Sy prej smeraldi

me vështrim perëndish,

Dhëmbë diamantë

pa kufij tretjeje,

Organe vitale

në trup me përbërje flori,

Në zemër njeriu AJZBERGË!

I.

Peizazh historik

Në se do të bëhej një pyetje: “Kush nuk e ka pasur konturin gjithmonë të plotë si komb?” Përgjigjja nuk do të rridhte në tinguj zanorë, por përgjigjja do të jepej me një vijë të verdhë të tymtë, që do të ngrihej në konturin e këputur, duke shenjëzuar këputjet e rrjedhura nga “vendime” të stërgjyshërisë politike”.... Buzëqeshjet skenike, lojërat kukafshehtas të “Edipëve mbretër”, passhpinat dinake, këputnin me “maja të mprehta” lapsash ngyroshë copa të kurmit të kësaj toke që prezenca e atij simboli të shpejtë fluturues me tipare të jashtëzakonshme, pavarësisht nga dasitë e ”kungulleshkës përrallëzuese” ribashkonte me fluturim dhe  krahët e saj të detyrurara zmadhoheshin e zmadhoheshin të ruanin përmasën tokësore, identitetin...

Ç’masakër historike dhe ç’heroizëm mbrojtjeje!... Tingujt e gjuhës së lashtë shkruanin dhe transmetonin lirizmin brilant, fanatinë e të mbrojturit të nderit model... Nusja ngjante me lulemollën e famshme të miseve të pashpallura dhe të princeshave zana, që kapërcenin “vilarët e verdhë” të spekulatorëve tregëtues të pasurisë më të patjetërsueshme – tokës!... Mbi kurrizin tokësor importohej “identitet”; shartohej gjarpëri kameleon me “pulëbardhën” e hijshme! Makabriteti bashkonte më kërcënim minusin dhe plusin, duke u humbur në mugëtirë mendjeje kahjen... Kënga kishte tre vargje “barbe” dhe një refren manaferre. Jagot “krifëverdhë” në salete të mobiluar me kolltukë “augustinianë” e me lëmim e latim frazash, sakrifikionin, duke rritur përmasat e dhëmbëve të qenit kafshues... Kush pyeste për ulërimat e shprehjes, përpjekjen brinjëkëputur, por thika presore futej në mishjin e profilit tokësor dhe shitej me “balanca”, që kishin koefiçent të përkryer rrokës.

*  *   *

“Parisi sot shitet... Kush dëshiron ta blejë, zotëri?... Shitet vetëm me  kaq..., “- thërriste Tellali. Reflektim reflektori: “Shitet Parisi?!” Pikëçuditsja këput mesin nga rebelimi.

 “Londra e luanit sot shitet!”... Tellali s’dihej nga origjinohet! Xhentëlmenët vendosin binoklat dhe bëjnë pipëz veshët: “Londra?” Tellali ka nevojë të vizitohet në një spital psikiatrik...”.

Pas Londrës i vjen radha Neë Yorkut, Petërburgut, Stambollit , Madritit..., Berlinit...

“Berlinin duan ta shesin? Çenduria ngjitet në Eifel.

“Nga është shitësi që ka marrë përsipër të shesë Berlinin? – pyet i stepur një Bis...

“Nga një shprehje gjeografike...”.

“Si? Shprehja gjeografike kërkon të shesë Botën?”

“Botës po i bie kulmi!... Më jepni aspirinën!”

*   *    *

“Pëshpëshet diplomatike hedhin baste;

bastet kafshojnë konture,

ua ngjitin artificialisht kulmeve,...

Njëshi, në mugëtirën e qiellit të çarë,

gdhihet “3”, “4”,...

 “Patrici” i rrjedhur nga “Plebeu”

1,.... në shkallët që të çojnë

 në bodrumin antik,...

Fryjnë erëra,

Princesha bën orgji me shërbëtorin....

Pastaj e vret me kamën e sertë,

përbrenda mban ardhjen

                         e një krijese fortësore...

Në heshtje t’i ngjaj atij

                         që më barrëzoi,...

Në prezantimin “kloun”: “Unazës p2.

Fshehtësisë i bie kallai. Kësaj fshehtësie koketë të vjetër sa vetë dinakëria e mbrujtur në magje të fabrikuara! Stërnipërit e politikanëve tokëngrënës kërkojnë të korrigjojnë fajet e origjinës së tyre. Copat e prera tërhiqen magnetivisht. Pasionet heqin veshjet mëndafshore dhe trupi i tyre i lakuriqësuar fillon tripletat, kuartetet lëpirse me këmbëngulje koteleje! Politikës i rritet bishti i rudimentuar. Boritë e alarmit bien të xhindosura: “Po ikin ata që kurrë nuk ishin njehsimi ynë. Kalvarët thyejnë eshtrat e tyre”. Po ra njëra prite se do të bier dhe tjetra.. Po ra... Mos, o Zot! Ku janë ndarë fetë? Lart apo në tokë? Mos, ndoshta në det? Armët vrasin pafajësinë e krijuar nga pafajësia e madhe. Sa herë që qëllohet nga sy të larmë, detësorë, të kafejtë si vetë toka, lëshohen shqiponja dhe fluturojnë drejt qiellit... Çudi e madhe! Qeniet e vrara ngjiten fluturimthi në qiell dhe një njeri më pak, por një shpend shqiponje më shumë...

“Është rrafshuar  gjithçka..., “- deklaron i Urti.

“Po themeli është?”- pyet dhe qesëndis pyetja.

“Na duhet të shpëtojmë nga vilarët verdhacukë”.

Bler, Blertë, Bill, antitezë e Bis mar  ku  t,...

Ne po nisemi për aty ku kemi qenë...”.

“Mos qani, o Shtatore. Mjaft që të kuptoni fajet. Ne ju falim, por faljet ua vendosim në qafë si medalion”.  Ç’stinë të jetë kjo?!;: .

“ËSHTË STINA E SHQIPONJAVE, O FOKA TË VJETRA!”

Gjirokastër, më 25 qershor 1999

Kristaq F. Shabani

Eol , të falem

poezi

1.             K.  E HËNË

SH

K

E      Shiu ngjason me një vajzë

T         që ka lidhje me Perëndinë,

            tek qan fajtorët e përmbytur…

                Shiu – Vajzë

                    shtrëngohet dhe lind,

                            Shiu – Grua

                               shket si xhind…

2.      

 Pelivani qëndron kokëprerë.

P         (I pëlqen kokëprerja e tij)

Ë         Më shumë vëmendje tërheq,

L             se sa me kokë në vend!

Q         Simbolika shndërrohet në tellall!

E

S

Ë

3.

 Rrathët mistikë vërtiten

L         si rrathë eliptikë,

A         Misteri i trukeve shket

J                në përdredhjen e lajthitur

TH                      me kokë dhije:

I           Daullja ka kohë që bie!

T

J

E

                            =======

4. Përralla habitet me vetveten:

S          Refleks i artë,

T         Flakë e zjarrtë.

I          

L         Përralla ndez veten si qiri:

            Stili është njeriu me komb!

                            =======

5. Nina, zemrën femërore

            me çelësin e syrit të hap,…

I           Dhoma të qënkërka e boshuar:

SH                      Vazo mbetur pa lule

            a me ish lule tharë!

L         Mesnata mbetet e ve

U                         tek e përqesh thika

L                         që preu damarë!

E

                            ======

II. E MARTË

            Kush është roja i natës?

            “Ledhatimi” i plagosur 

?                          qysh në vjeshtë?

            A mundet ky ledhatim

 të fluturojë

            në “viset” e nxehta

            sado pendbukur të jetë?..

                            ====     

7.

Puthjet janë lëshuar,

            puthjet tona të vjetra.

H        (puthjet që u ranë buzët!)

A         kaq shumë janë tërbuar

R         sa që s’kërkojnë veç buzë e faqe,

L         por vithe, duar!

I             Ah, provincializmi si do të shërohet

S                          në kasollje puthjesh?

J

E

                            ========

8.     Gratë po u jepen burrave në Tempull,

            “Të dhënurit”ndrin nga nuri

A         i të Zotërve të Tokës…

L         Ato vijnë pas orgjisë

B                kënduar në këngët e Agimit…

A         “Lulet” e poezisë

            provasale: ALBASËT:

S

Ë            Kalorësi fjeti

          në shtrat me   bukuroshen

T                                                                tënde,

            Ti po gjuaje drerin në pyllin e dendur,

                 a bridhje në emigrimin e Botës,

                           ose kishe zënë një shtrat të huaj,

                    futur në gjoks qumështor…                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

            Jashtë ruante roja

            (duke frenuar agimin!)

                    Po bie agimi dhe albasilët dalin

            nga shtratet, pa u vënë re nga fqinjët…,

                  (Rojat bëjnë mjegull!)

Oh, o ndarje me skenë tronditëse

            dhe me një akt të përafërt.

            Siç ndaheshe ti nga krahët e dashura,

            ndahej edhe i dashuri i “zogëzës” sate!

            Emrin e kalorësve mbante zemra    

          fshehur…

                          Kristaq F. Shabani

           Refleks në ujëvarë

(“Sarushja” 

              dhe të tjera)

Antologji vetiake për fëmijë

                  Shtëpia botuese “Marin Barleti” Tiranë, 2006

Kristaq F. Shabani

“Derdhet ujëvara” (Sarushja dhe të tjera),

antologji vetiake për fëmijë

Konsulent (për idenë e romanit): Çajup Shehu

Recesente: Frosina Shabani

Art grafik: Elton Galanxhi

Ideoi kopertinën dhe ilustrimet për romanin: Zarina Thana

Copyright  Kristaq F. Shabani 2006

Shtypur në Shtypshkronjën e Shtëpinë botuese ”Marin Barleti”, 2006

Fillesë

Të dashur fëmijë! Sa dëshirë kishim që t’ju rrëfenim dy histori të bukura. E kishim ngulitur në mendje që historitë e Sarushes  dhe të Pepenelit t’i bënim prona tuajat. Sarushja është një personazhe e ditëve tona, ndërsa Pepeneli ka qenë shumë i dëgjuar në viset jugore. Ne e dimë që ju jeni të vëmendshëm dhe do t’i mësoni përmendësh këto histori, të cilat do t’u shërbejnë në jetën tuaj të përditshme. Ne u nxitëm nga dëshirat tuaja për të lexuar libra dhe nga kërkesa juaj drejtuar gjyshërve dhe prindërve që, herë pas herë, t’ju kënaqin me histori e përralla.  Ndaj ne s’po vonohemi. Fillojmë shpalosjen e të bukurës që do t’ju mahnitë ju dhe do të na  shkarkojë ne nga emocionet që për shumë vjet i  kemi mbajtur në letër. Duhet të shtojmë këtu se ky libër nuk ka kufizim përdorimi duke filluar nga parashkollorët dhe se merr në konsideratë zhvillimet dhe ecurinë e sotme si dhe përspektivën e mendimit fëminor.

                          Autori

* * *

Hyrje

Kur e shikon atë vogëlushe gazmohesh dhe të ndrit fytyra, jo vetëm ti që e shikon, por  edhe ambienti i zbukuruar nga dora e njeriut duket sikur entuziazmohet dhe fiton një trajtë tjetër.

E quajnë Sara, por gjyshi i saj përdor atë zvogëlimthin e bukur duke e quajtur “Sarushja”.

 Kreu i Parë

Këngë dhe gjë e gjëzat

Gjyshi i këndon në çdo orë të ditës:

 “O Sarushe, Sarushe,

a mund të të quaja ndryshe?”

Je e bukur porsi flutur…

Sa e dukur, sa e bukur…

Oh, sa i lumtur, sa e lumtur!

Dhe Sarushja këndon e kërcen si flutur, fluturon si bletë duke u marrë erë lulearomave të shumta të lulishtes, të cilin e ka bërë gjyshi i saj duarartë dhe mendjeartë. Sarushja s’ndahet nga gjyshi. Në kopsht ka mësuar se ç’është gjyshi dhe gjyshja, si i duan ata fëmijët; si përkujdesen për ta. Po kështu ka mësuar se si duhet t’ua shpërblejë ajo këtë dashuri gjyshërve të saj.

O Sarushja, gjashtë vjeçe,

gjithmonë më bën për vete.

Eja, këtu, moj flutur,

të të japë një të puthur!…

Dhe puth gjyshi e puth Sarushja. Të dy s’kanë të ngopur me njëri - tjetrin.

Gjyshi: “Puthja shpreh dashurinë,

              që ndjejmë, Sarushe, në shpirt,…”.

Sarushja: “E di, gjysh, e di,

                çdo të thotë ngrohtësi…”

Dhe gjyshi e merr në prehër dhe fillon t’i këndojë:

“ Kam një burbuqe të çelur,

  burbuqe trëndafili,

 me aromën më ka dehur,

 në shpirt këngë bilbili…

Kur më lindi kjo burbuqe,

unë gëzova pa masë,

vrapova në jetën time,

çuditërisht u linda prapë…”

Sarushja dëgjon këngën e gjyshit dhe nuk e mban dot atë që ka përbrenda:

“Sa të dua unë ty, gjysh,

ti jo, jo, nuk e di,

a më futesh dot në shpirt,

të mësosh sa dhe si!…”

Dhe gjyshi fillon gjë e gjëzën:

“Kush  është lulja më e bukur

që lindi në livadh shpirti,

ndrit  si hënë, ndrit si ylli?…

Sarushja, pa u menduar ia kthen gjyshit: “Sarushja”.

“Të lumtë, Sarushe, e gjete menjëherë. Tani duhet të bësh kujdes se gjë e gjëza e dytë nuk ka lidhje me ty. Prandaj vure në përdorim mirë logjikën…”

“ Shih gjyshi, kështu na thotë dhe edukatorja në kopsht: “Vini në përdorim logjikën!” Po këta sikur e kanë bërë me fjalë”.

Sarushja, pasi fsheh mendimet e saj, me sytë e saj kaltërues shikon gjyshin dhe qesh.

“Thuaje të dytën, gjysh, se do të ta gjej”.

“Kush s’i lë dy gurë bashkë,

as brenda, as jashtë?”

Sarushja bën sikur mendohet. Sjell ndërmend të gjithë shokët dhe shoqezat e saj të kopshtit dhe ata, të cilët banojnë afër gjyshit në fshatin e bukur, pranë qytetit të gurtë. Sjell ndërmend edhe shokët dhe shoqezat e qytetit ku banon…

Gjyshi:

“Ç’ke, Sarushe, që mendohesh,

s’e gjen dot gjë a gjëzën,

ke nevojë të konsultohesh,

ik pyete njëherë nënën…

- Jo, more gjysh, unë jam “dinake”, më ke mësuar që të jem pak e tillë, të mos ma hedhin në jetë se kjo botë ka dhe njerëz të liq… Nuk pres ndihmë nga gjyshja se e di vetë. Po ta them përgjigjen time. Ajo quhet “Sarushe”…

E merr hopa në krah gjyshi dhe i reciton një vjershë të xhaxhi poetit.

Portat e dashurisë

U puthim shikimin e bukur,

tek u rrjedh nga sytë,

u puthim fjalëzën e rritur

tek u shket nga buzët e njoma…

I puthim në gushë,

i shtrëngojmë në doçka…

Ah, dashuria për ta

ka me qindra porta!

KRISTAQ F. SHABANI

PROFETI  I  LIRUAR

                                         Shtëpia botuese “ Marin Barleti”, Tiranë       

KRISTAQ  F.  SHABANI

“ PROFETI  I  LIRUAR ”

skica dhe tregime

                                       “ A mund të zbrazet

                                                         me lugë DETI”

                                                                   PYET  PROFETI

    Në kompjuter:      ALBANA  HYSA

Shtëpia  botuese  “ THAMIRIS”

Fidhipidhu 6, Athine 11526

Tel. 7758537 – 7486958, fax 7716761

ATHENS,   GREECE  1998 

Ribotim

COPYRIGHT   ©    KRISTAQ   F.  SHABANI

Shtypur në  Shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese,2004

              “Marin   Barleti” Tiranë

A  P  O  T  E  O  Z  Ë

Një arkë kartoni... Trupi i saj i mishtë... , mish bananesh. Mbi karton ekspozuar banane të madhësive të ndryshme... Zëri i dalë nga korda të ngjirura, tashmë i njohur:“ Ejani, banane cilësore... Vetëm me... lekë copa... “

      Në syrin e tij si të qelqtë dikton, pa gabuar, të ardhmen. Pyetjes së kudondodhur:“ Sa shite?...” Një ngritje pakënaqësie supi. Eshtë “fjalorthi” i afirmuar i gjesteve...

Tundimi i të ftohurës së mëngjesit takohet me ngricën e akullt të mbrëmjes. Dimri e gjeti me fëshfëshen e kafenjtë, të dalëboje dhe po e lë me të tillë.

       Banane... Banane...ba na ne...15, 20, 25,...15,... 20,...25.

 (Misër... Misër...Misër. Më shtyn me bërryl ba..nane. B-ja rikthehet dhe çuditërisht formon një fjalë të tingulltë:”BISER” )

Pragshekulli ( Fundshekulli ) nënçmon misrin e flokëve të   mustaqtë... Misrin e artë për barqet e pangrëna dhe fytyrat e metizuara...

Misër Apoteozë...

“Blini banane e do të mbeteni të kënaqur . . .

Banane vitaminoze . . .”

Banania këndon “Këngën e Bananes”...

Banania kërcen “Vallen e Bananes”...

... Një plastmas i polit jug me 5 kokrra vezë, një tufë sallatë...  një kile qepë... ½ bukë... , ngjiti një banane plastmasit tuaj jugor.

Një lypës me një këmbë si të cunguar të mbështjellë me cohë të pistë në sajim model, këndon në stilin e tij “KËNGËN  E   LYPSAVE”...

            Teksti:!

            Muzika: $

            Orkestroi: ;

Oh, ç’refren:“Ndihmomëni, o Njerëz

                            të kamur e të pakamur...,

                            ndihmoni këtë gjysmënjeri...,

                            të erri e të gdhijë ditën e tij,

                            në trotuarin e çpllakuar

                            ta zërë gjumi i rëndë”...

Dhe Lypësi qesh. Ndoshta mendon se Nesër do të jetë Kryelypësi i Shoqatës të Lypësave e mund të ketë një shtëpi lundruese..., që mund t’ua jap turistëve kontinentalë me dollarë çdo natë... Oh, o ëndërr vrapuese ngjyrëjeshile që po më torturon ! ...

            Pi një gjysmëcigari “Marlboro” të flakur në trotuarin e çpllakëzuar e me pllaka të ravijëzuara në 3, 4, 5, pjesë..., ravijëzimet tregojnë moshë të thyer... Hedh gjysmëshikimin qesëndisës tek shitësi i bananeve..., shtrin dorën e ngrënë, ndër gjysëm të shtrirë lutjen . . .                                                                          

Bananeshitësi, me pozë të kamuri, kërkon në xhepe një monedhë ta hedhë... Së fundi nxjerr një 50 qindarkshe të metaltë. E hedh mbi pllakën e betontë. Nuk dëgjohet tingëllima e “florinjtë” dhe  drejton trupin si në “paradë” bosash!

            Lypësi këndon i kënaqur Këngën e  Lypësave...

“Ba...na...ne...banane... apoteozë migjeniane e etur pragshekullit të ri... Syçakërqejf të dal në asistencë . . . 1 lek i nxjerrë nga një portofol, i thënçin portofol, i qafuar në gushën e hollë.  1 lek nga të 150 gjithsej dhe një lutje të varfëri për lypësin:“Ndihmoje, o ZOT! Mëshiroje !...“. Mbeten dhe, dhe ... 149 lekë... “

Lypësi nuk e sheh në sy:“Nuk dua, jo, oh të lutem, o njeri, ti më dhe lutjen...”, - dhe matet t’i kthejë njëlekshin... Sot ka fituar dyfishin e trefishin e 150 lekëve:“Merre, o njeri i mirë, 1 lek nga lypësi..., merre...”.

            Bananeshitësi nuk po thërret, ndjek dialogimin e    brishtë.

            Papritmas, një burrë i kollarisur i flet rreptë lypësit: “Zbuloje intrigën nga coha e pistë. Poshtë cohës fshihet misteri.  Dhe akuza “Njëmijë shejtanëzi fshihni ju lypësat... “

KY  ËSHTË  KORRUPSION  I  GJALLË. Këtë duhet ta shikojnë pushtetarët...” 

 I shkoi krahun bashkëshortes me kortezi dhe ndoqi rrugën për në lokalin më të kushtueshëm të qytetit për drekim.

            ... Bananeshitësi ka sy të gështenjtë. Sy ëndërrues për një   kioskë...Një çift i ri del nga PICERIA “AVANTI” me dy hamburger në duar.

            Lypësi shtrin dorën dhe nis refrenin.Thith erën hamburgeriane.

            “Ah, Fojerman!... Fojerman... pëlqyes i hamburgërve... Të dua KAMPION...“.

                                                                                            1992

VDEKJA  E  BRUNOS

            Po vështroja i stepur Brunon. Më ngacmonte diçka në kraharor, sikur më thumbonte. Doja të çlirohesha, por shqetësimi po më rrënjëzohej. Dhimitra, një grua që pronë kishte finesën dhe nga ana ndjenjësore sentimentalizmin shpërthyes me lot të pikëzuar nxirrte një fjalë prekëse në tejfundin e saj mbërthyes : “SIKUR . . .”  Unë as lëviza nervin, por në harresë patetike ngultas vështroja qënien ku isha kapur : BRUNON . . . . Pastaj lëshova një fjalë si të belbëzuar :           “ Çfarë ? “ të stërgjatur paksa.

            Dhimitra ripërsërit fjalën vejushe : “Sikur . . . “ .Unë në atë çast ngrita syrin dhe i hodha një vështrim soditës fytyrës së saj me një bukuri të pazakonte. “Ah, këto qënie kaq befasuese e me tërheqje të magjikshme të vuajnë . . . O  Zot, shpëtoi këto krijesa që natyra t’i ketë gjithmonë pronë të veta! O  Zot, shpëtoi kësaj finese ëngjëllore të dashurin tronditës të zemrës “BRUNON” .

            Dhimitra më vuri dorën e saj të ngrohtë në sup dhe afroi fytyrën e saj afër times, aq afër sa ndjesia ishte e kapshme . . . Një lot i ndarë me dysh ra mbi faqen time, duke u rrukullisur në pak milimetra. Në çast, me gishtin tregues ndërpreva rrokullisjen e mëtejshme. Loti ishte i nxehtë dhe përvëlonte e përvëlonte . . . Pas pak e shpërndava këtë lot të Dhimitrës në faqen time, duke shkruar në gjuhën e saj emrin e saj. . . Këtë të fshehtë e futa në postën e madhe të zemrës.

            Me aftësinë që kishte, ajo e kuptoi veprimin tim njerëzor, i cili në gjuhën e tij thoshte : “Ndarje dhëmbjesh së toku . . . Bashkim ndjenjash së toku . . . “

            Brunua rënkoi. ishte një rënkim mëse domethënës e në të njëjtën kohë jepte një mesazh kënaqësie. Në fytyrën e tij u shfaq e ekranizuar një buzëqeshje tipike aq e njohur, aq e dëshiruar, aq e pritshme prej Dhimitrës. . .

            15 vite me Brunon, një jetë e kaluar Ditë ! Një jetë me ditë të lidhuar si rruaza të tejbukura, me tufa lulesh, ndjenjash, takime e përcjelljesh, fjalë të ëmbla e mosthyerje zemrash, qortime të gjetura. . . , shëtitje fantastike në pyje, plazhe detesh e liqenesh ! Ditë të mbushura me mirëmëngjese flutura, mirupafshim me mëndje të ngritura . . . , me : “Mos u vono, o zemër! “Më prit pak, o shpirt!... “ Kujtimet kanë jetë sa njerëzit, apo dhe më tej tyre... Kush mund t’i frenojë kujtimet? Eh, o pyetje frenuese!

“Çfarë sikur..., sikur..., sikur?” Ç’enigmë vrasëse ka kjo                   

pyetje që ndjell mosqënien, që thatëson jetën...

            Era e dafinës filloi të kundërmonte këndshëm. Brunua shikonte vetëm me sy gjysëm të hapur. Fjala “sikur”, e mbërthyer në thonjëzat e saj, stepej, kur Brunua merrte paksa gjallëri, që ia dhuronte çasti...

            “Më thuaj një fjalë, o Bruno i dashur... Më jep një shenjë nga ato të tuat, të ndiej në deje gjallesën tënde. Flake mekjen, o shpirt i Dhimitrës. Do t’ia hedhim dhe këtë radhë, o ëngjëllor!…” Kështu i jepte guxim jete Dhimitra dhe me dorën e saj preku gushën e tij, duke e përkëdhelur me plot talent. Brunua, tek dëgjoi fjalët dhe ndjeu përkëdheljen, ribuzëqeshi. U kujdes që sytë të lëshonin një shikim tërë politesë.

            “Ashtu, o xhan..., xhan..., xhan!...” - e përgëzoi Dhimitra dhe nga entuziazmi më kapi gishtrinjtë e dorës, duke ndarë e emocionuar gëzimin.

            Një burbuqe sakaq hapi petalet e saj me një të kërcitur të lehtë. Nga Deti po vinte mysafire, në vilën e Dhimitrës, një pulëbardhë mjaft e bukur. Ardhja e saj sillte Detin. Ajo me xhentilesë u ul, pas përshëndetjes me ne, në krah të Brunos dhe filloi të thoshte porositë e Detit:“ Deti më porositi të them “të shkuara! Shërim të shpejtë. Më dha këtë ilaç për t’u mjekuar, duke e përdorur për të lyer dhimbjen tri herë në ditë, në çdo 8 orë... Ke për të parë sa shpejt do te shërohesh, Bruno...”

Pastaj iu drejtua Dhimitrës:“Zonjë e madhe, zonjë e nderuar! Për çdo gjë që ke bërë për Brunon, zoti ta shpërbleftë!...” Ky është urimi i Detit. Pastaj m’u drejtua mua pulëbardha me të ëmblat fjalë:“Respekt nga Deti për ty, o kalimtar njerëzor, përsa ke bërë e për kujdesjen ndaj mikut të tij”.

            “Faleminderit, o pulëbardhë e sjellshme !”- ia ktheva unë, paksa i emocionuar. Më kish përgëzuar vetë Deti ! Pastaj pulëbardha vazhdoi:“Mundohu, me çfarë ke në dorë që... miku Bruno të jetë sa më afër, pranë DETIT...“

“Faleminderit, o pulëbardhë e sjellshme..., -  ripërsëriti frazën time Dhimitra dhe më tej vazhdoi: - Deti me ty po na shëron dhimbjet. Sytë e tij të kaltër veç dashuri përcjellin...“

U ngrit lart pulëbardha dhe fluturoi drejt Detit të saj, fluturonte kjo emisare e madhe e ndjenjës, pasi kishte plotësuar misionin që i kishte ngarkuar Deti . . .

Ra zilja e telefonit. Dhimitra vrapoi. E dëgjoja tek e pyesnin për Brunon. Unë po i qëndroja pranë mikut tim. Ishte nëna e Dhimitrës, që po pyeste . . .Zilet po binin njera pas tjetrës. Pyetja ishte vetëm një : “Shëndeti i Brunos!”. Lista filloi me zonjën Eleni, kunatën, avokati me të shoqen; Llambi me Qirjakullën; Taqi me Krisanthin, Stelio me Zojën, Parashqevia me Angjeliqinë . . . Nga Franca mori Petrua me Aritinë, nga Anglia Nica me Ksanthullën, nga Gjermania Maria me Janin, nga Italia Nikola me Dhespinën . . . nga ku nuk morën ! E pyesnin Dhimitrën të niseshin, apo të prisnin telefonatën e saj. Ajo përgjigjej shkurt dhe i informonte se Brunua vuante po shpresa dhe kujdesi do ta kthenin. Unë ndjeja telefonatat e shumta dhe i thoshja Brunos se kush mirrte në telefon. Ai shprehte falënderimin me një tundje tërë kortezi të kokës dhe buzëqeshte lehtazi . . . Sa uli telefonin Dhimitra, prapë ra zilja. Ishte zëvendës ministri i Kulturës, një mik i hershëm i Dhimitrës. Pastaj u interesua vetë Ministri i Shëndetësisë, i cili tërhoqi vëmendjen për mosinformimin më parë që t’i jipej ndihma e parë mjekësore zotit Bruno dhe të vazhdohej me atë më të kualifikuarën, që dispononte shteti për shtetasit e tij më të privilegjuar : “E kemi për detyrë të bëjmë gjithçka kemi në dorë, sepse takimi para dhjetë vitesh në Santorini ishte mjaft mbresalënës i paharrueshëm për mua . . . “Këto fraza të veçanta të shkëputura nga bisedat telefonike shprehnin reputacionin në rrethet e larta . . . Zilet s’mbaronin . . . , një zgjaturi e paimagjinueshme zilesh. Vetëm zile dhe fraza mbarsnin mjedisin . . .”

            “Thuamë dhe ti një fjalë, o Bruno, veç një që të më ngrohë . . .” - i lutej Dhimitra. Ai nuk përgjigjej veç e përkëdhelte me duart e tij të bukura . . . E përsëri e përsëri telefonata vetëm telefonata nga miq, të afërtë e zyrtarë. Vetëm Presidenti dhe dy kryetarët e Partive kryesore ende s’kishin telefonuar për t’u interesuar për shëndetin e Brunos, por sidoqoftë elita zyrtare kishte “marrë” edhe për ta . . .

            “Po vjen një mjek i specializuar për zotin Bruno, i dërguar nga Ministri . . .” - vinte zëri  i hollë i një gruaje nga ana tjetër e telefonit. Brunua u shtri në krevatin e tij.

“Bruno një lajm i madh dhe shpëtimtar. Do të vijnë, Bruno, për të të shëruar ty... Do të shërohesh, Bruno, patjetër... Do të shërohesh! ”

Ra dhe një zile.  Kjo kishte një tingëllim të veçantë. Dhimitra ngriti receptorin dhe pastaj m’u drejtua mua:“Ju kërkojnë juve”.

Ishte redaksia e gazetës sime. U përshëndeta me kolegët. Ata më komunikuan një si urdhër dhe më thanë se duhet të nisesha patjetër diku. Ula receptorin dhe vura në dijeni zonjën Dhimitra. Ishte një ndarje dhimbjeje. Brunua më shihte me sytë e tij dhe dukej sikur donte të më thoshte:“Mos,  mos ik, miku im i mirë, mos më lë! “ Gjesti i tij lutës më preku. E përqafova Brunon dhe i thashë:“Do të kthehem shpejt. Të të gjej të shëruar.“ Ai tundi kokën si e tund miku për mikun. Para se të dilja e pashë dhe njeherë. Eh, ç’është ndjenja! Dhimitra më përcolli deri tek dera e vilës. Në momentin e ndarjes më përqafoi fort dhe më tha:“Më merr në telefon, Sotir..., në       telefon. Po sikur?” - më pyeti ajo me dy sytë e saj të tejbukur. Në vend që të përgjigjesha për “sikurin” e saj të llahtarshëm, i putha sytë dhe e shtrëngova fort, duke i thënë me këtë veprim gjëra më të mëdha se fjala. Hipa në makinë dhe u nisa për në destinacionin e caktuar...

⁰ 0 ^{0 0 0 0}

Ende nuk isha ngritur nga krevati të nesërmen në mëngjes. Një zile telefoni ra papritur. “Ç’të jetë ?”- pyeta veten. Ngrita receptorin dhe nga ana tjetër m’u transmetua një gjëmë e  madhe. . . Këtë e kuptova nga zbërthimi i kodit të dënesjeve, që sa vinin dhe shtoheshin. Ishin të qarat e dëshpëruara të zonjës Dhimitra. U preka aq shumë sa nuk dija ç’të shpreh në këtë dimër dhimbje . . . Kish vdekur qeni i bukur me emrin kristal Bruno ! . . .

KRISTAQ SHABANI

“A

SEAT

IN

HEAVENS”

                                                                         Poem

                                                   “MARIN BARLETI” PUBLISHING HOUSE, 2005 SHABANI KRISTAQ

 “A SEAT IN HEAVENS”

                                            Poem

Editor: SAZAN GJOMEMA

 EFTHIMIOS XATZIIOYANOU

LITERARY CONSULTANT: Andrew Geuter

TRANSLATED BY: ARJAN LIGU

ELEFTHERIOS PHOTIOU

GRAPHIC ART: Arjan LIGU

This book was prepared under the care of:

Arjan LIGU – Translator, Vice-Chairman of the Board of Directors, ANTTARC – Tel/Fax: 00355 72 64651

This poem was translated from the 1998 Greek edition of the “THAMIRIS” Publishing House, Athens, Greece

PUBLISHER: MIMOZA AHMETI,

“MARIN BARLETI” Publishing House, TIRANE, Albania

Tel/Fax: 00355 42 40106

ISBN

Copyright © 2001 Kristaq Shabani

C. THE POSING

      “THE ZEUS”

    In re election in the mirror beholds:

    The mirror makes him an angel.

R. THE SURPRISE TAKES THE EYE OUT

    “The president” laughs,

     the mirror is al tered suddenly

     into a world’s map;

     A few wrinkles on the forehead appear

     And by the hand take the concern of growing old.

Y. MORE THAN CRAZY MAP THAT MAKES YOU

     Sullen grows “The President”,…

     A few hollows observes on the face,

     And trembles:

     Some where the owl

         is singing mournfully…

     In the world’s map…

         the cones of volcano

          get fire,

      The frontiers quarrel

      The oceans can’t restrain themselves,

      The stars kill

      The Sadams are still keeping seccations of smokes,…

      The Araphats sweat in peace missions,

      The Jeltsins appear and disappear on the Screens,

      From the financial walls the pyramids

                                         are throwing down

      people like wooden dolls.

 P. THE BIG SPOT AND THE BIG ACME

    From the observation spot,

    The whole world is seen in the palm of the hand,

    At the observation spot the world matches are played:

   “REN” –in diplomatic missions,

   “CHECK…” –at power’s crashing

    “MATES”…- are worked out by the analysts

     of the world’s Whitest House…

    “The President” poses,

    Flashes –are lit with the deep thought:

    The screens will have their “menus” full

    The laugh synopsis of a tangle silence,

    Something is going away into the world’s body

    With its wrinkled appearance:

    The high temperature anger

     Homologues like their colorful Ace,

     You are a traveler in that which is overcalled

                                          “POLITICS” 

 Beware your eyes from greediness

   Beware your eyes from blindness

   A sealed paper takes you up or down…

   The applause originates from the man,

   The hand clapping is turn out like a poster

   You remain with no eyes on you, at midday

   The platform lessons the brown brightness: like a portrait…

   Degradation grinds it like wood - grinders do

   And wood-flour…wood –flour…

   Soloists of the song ”The President’s fall”

   Window’s tears paint the Marble…

ΧΡΗΣΤΑΚΗ  ΣΙΑΜΠΑΝΗ

«ΟΑΣΗ»

ποίημα

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΗΚΕ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ

“ PEGASI” GJIROKASTWR, ALBANIA 2004

Μεταφραστής;  Κωστας Γκατζωνης

Τ Ι

ΝΥΧΤΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΣΦΥΞΙΑ

Η σουβλερή...

γλυστρά στ’ άσπρο χαρτί,

Τα έξυπνα σοφίσματα αναμοασούναται

σε παγερά περιβάλλοντα,

όπου οι σταλακτίτες

κι οι σταλαγμίτες

δείχνουν μια  γυμνή εποχή.

Η νύχτα στραγγαλίζει

το λαιμό με το χέρι της

και κραυγάζει με τα

 « Ωχ,Ουχ, Αχ,Εχ!...»

Η ομίχλη σε πνίγει

 ανασαίνω, ομίχλη ρουφώ,

Ομίχλη κι ανάσα ντυμένες στο σταχτί,

και σάμπως να προσπαθήσεις

τον Ουρανό να καθαρήσεις...

&&&

Ο Ουρανός μ’ανάκατα σύννεφα

 γυρμένα μπρούμητα

με κομμένα κεφάλια...

Τ’άστρα των Άρκτων μισισκοτωμένα

π’ αφίνουν ενέχυρα

στο  γένος των Άστρων...

Τα μικρά αστέρια δάκρυα

χύνουν αδιάκοπα

και σφίγγουν φοβισμένα

τις πληγωμένες μανάδες.

Αστράματα λάμπουν απ’άκρη σ’άκρη.

Το Γέλιο που να’χει κρυφτεί;

Σε τέτοιες συνθήκες τα κωνοφόρα μόνο

πρασινίζουν και οι ξετσίπωτοι!...

ΟΥ.2

ΚΑΨΑΛΙΣΜΕΝΟ ΚΕΝΤΙΣΜΑ

ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Χάθηκε η Σελήνη,

του Μολυβιού η μύτη τη ζητάει,

Ο Ήλιος μ’επίδεσμο στο κεφάλι

που μεταβιάς τις αισθήσεις κρατά...

Τη Νύχτα τάχα πρέπει ν’αφήσουμε 

 που αιώνες μας έχει βασανίσει;

Πώς πρέπει να κάνουμε

και το ένα χείλι να ζυγώσει

τ’άλλο μισό;

(Να’χουμε ένα χαμόγελο...)

Τον καταρράκτη πώς

να κάνουμε να ρέει στην κοίτη;

Πώς πρέπει ενθαρρύνουμε

να ζευγαρώσει

και στο κρεβάτι

να δημιουργήσει αυριο;

Μπορεί λαλιά  να μη’κούσεις

σ’αυτή την κάψα,

όταν η αυγή τρικλίζει,

και που μια δύσκολη ανάπτυξη θε νάχει

που σαστισμένος ανταγονισμός

σε στέλνει σε παράξενες τροχιά

με κάθε λογής τρικλοποδιές

που μεταβάλλεται σε καβαλέτα

χρωματιστά,

που πνίγονται οι λυγμοί

σε καμμένα στήθια;

Το κεντίδι

του γραπτού λόγου αρχίζει

με κλωστές μολινέ

καψαλισμένες απ’τον πόλεμο.

 « Τα  σύμβολα» φεύγουν,

θάλασσες περνούν

με βάρκες με σπασμένα κουπιά...

Άλλα σύμβολα γένιουνται...

Η Δύση περιμένει τις φευγάλες,

της Ανατολής το πρόσωπο γελά,

μα στο γκαστρωμένο κορμί της,

κρατά τις μικρούλες:

«ΜΙΚΡΟΥΛΙΚΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑ»

σε σκίτσα αλαμιγγένη,...

Το μαχαίρι τα ημισφαίρια

κόβει στην μέση

και το μισό κομπαζι χωρίς διακοπή

μιας σκοτοδίνης στην αφετηρία

της πίστας,

που κάθε κίνηση δημιουρεί αντιθέσεις

μνησικακίες,

βρισιές,

γυρίσματα πισινών

 ξεδιάντροπα,

νόμοι πολέμων

που περιπολούν

στα συρματοπλέγματα,

«όνειρα διαμελισμού»...

Τα Α-λφα δεν

 ήταν ποτέ τόσο φιλόνικα...

Τα Ημισφαίρια  νιώθουν

πως δεν ήταν ποτέ ενωμένα,

αλλά με την κάνη σηκωμένη

και με λογής λογιών βόλια

να θερίσουν ζωές

σε πολέμους ψυχρούς,

από μυαλά πουχάν πάρει αέρα!  

Μ3

ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΩΝ

ΟΡΜΗΤΙΚΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ

«ΤΟΥ ΜΟΛΥΒΙΟΥ Η ΜΥΤΗ»

αφήνει εντυπώσεις, όνειρα

σ΄«Ανοιχτές Αφαιτηρίες»,

δυο όχθες συνθέει,

 που δε θελαν

να δουν η μια την άλλη,

χτίζει δυο γέφυρες απ’εδώ κι απ’εκεί

στον ορμητικό ποταμό.

Φιλιώνει δυο έχθρες,

που δεκάδες ζωές έχουν στείλλει

σε Μάταιες Απώλειες,

δυο αγάπες ξεπροβοδεί την Πέμτη

στης Κυριακής το γάμο,

κι ένα μπουκέτο βασιλικό βάζει

στην τσέπη του κουστουμιού

του πρώτου διπλωμάτη,

τα λειβάδια των γραμμάτων σπέρνει

με λέξεις γραμμένες

και μεταφρασμένες

για την μειονοτητες

χαίρεται που’χει ποιστοποιητικό πολίτη,

δικαιώνει τον ιδρώτα για νέα ζωή,

τιμά με τούφες τριαντάφυλλα

τους μάρτυρες στ’ανάγλυφα,

τρέφει τα ιστορικά γραφτά

στην ανθρώπινη Μνήμη,

άρωμα ρίχνει σε μεγάλο μουσαφίρη

 σε μια ευγενική δεξίωση...

 «Του Μολυβιού η Μύτη η Σουβλερή»

σε δυο όχθες στο διάστημα πέρα,

προβάλλει ουράνια τόξα,

τον τελαίπωρο καιρό μετατρέπει

 σε τέσσερις εποχές,

και συνειδητά καθορίζει

και την Πέμπτη Εποχή!

«Οάσεις» προβάλλει 

σε ερήμους δυσνόητους,

Στα αλλάζει τις μορφές...

 “Pegasi”

Λογοτεχνικός σύλλογος στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας παίζει μεγάλο ρόλο στο πεδίο της λογοτεχνικής δημιουργίας, συγκεντρώνοντας γύρω του πολλά ελπιδοφόρα ταλέντα και που αγωνίζεται για μια καθολική ανταλλαγή πολιτιστικών αξιών στον εν λόγω  τομέα. Μέλη του Πεγασι συνεχίζουν τη συγγραφική δράση και στην Ελλάδα, εκδίδοντας βιβλία τους και στα ελληνικά.

Πρόεδρος της “PEGASI”

Χριστάκης Σιαμπάνης συγγραφέας, ποιητής

ΧΡΗΣΤΑΚΗ ΣΙΑΜΠΑΝΗ

Η ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΗ ΑΡΕΤΗ Ποίηση

«ΕΥΡΩΕΛΛΙΝΙΚΗ» ΑΘΗΝΑ, 1998

Χρηστάκη Σιαμπάνη

«Η ταπεινωμένη αρετή»

ποίηση

Συντάκτης: Ευθύμιος Χατζηϊώαννου

Μεταφραστής: Κώστας Γκατζώνης

***

Όταν  τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν, οι Αρετές παν να ταπεινωθούν...

Ο άνθρωπος με σαρκασμό ρωτάει ΤΗΝ ΟΝΤΟΤΗΤΑ :

«Τι μου’ χει μείνει απ’ τον  «ΑΝΘΡΩΠΟ;»

 Η Οντότητα σιωπά με μια πρωτοφανή βουβαμάρα...

Τα δάκρυα δείχνουν μονάχα αδυναμίες , η ζητούν τα κρυφά τους συνώνυμα...

Ο άνθρωπος χάνει τη μεγάλη του  ιδιοκτησία  « ΤΟ ΟΝΟΜΑ»...

Τα Ληξιαρχεία συντάσσουν Πιστοποιητικά Γεννήσεως με  «ονόματα» νέα...

Το έθνος  ξεπλέκει την «Πλεξούδα»... Το Κράτος αφανίζεται σα νεκρός...

Οι ταπεινωμένες Αρετές εφεσιβάλλουν:

 «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΗ ΜΑΣ  ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΑΙ...»

                  Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

« Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ,

ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ...»

1.  Ξανασκοτώθηκε  ο Προφήτης:

Αναρριχάται ο Πίθηκας...

Ξαναζωντάνεψε ο Προφήτης :

Την ημέρα τα διαβάζω

                   ήρεμα, στρωτά!...

!!!

2. “Ο TΙΕΡ» -

ο Κοντοπίδαρος,

Ο Γέρος- «ΤΙΕΡ»

σε ΠΑΓΙΔΑ έπεσε

με τον «ΝΤΥΠΕΝ» τον δικηγόρο,

η παγίδα φέρει τη υπογραφή

«Ο Χοντράνθρωπος...»

***

Στην πλειάδα τω στραταρχών 

Ο μικρός ΔΕΚΑΝΕΑΣ «ΟΛΑΦ»...

                             ΠΑΓΙΔΑ

*

3. Οι ΘΕΟΙ  πληγώθηκαν

θανατερά, τους είδατε; ...

Τα δάκρυα κυλούσαν  παιχνιδίζοντας,

«οι ψυχές» την καρδιά,

απ’ τους πόνους σου ραγίζουν,

μεγάλος ψυχικός κλονισμός,

σαν οι θεοί  πληγώνονται,

άσε σαν θανατώνονται!...

Οι τραγικές μάχες

του ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

στο αρχαίο ΘΕΑΤΡΟ...

Ξαναπληγώνουνται σήμερα κομικά,

το γέλιο τους έτοιμο

να ξεσπάσει σαν καταρράκτης.

Οι θάνατοι τις φτερούγες του

αλλάζουν σαν πόλους,

Κάποιοι με επωμίδες

σιγά χειροκροτούν! 

...απ’ τις Κορυφές πέφτουν

 σαν ΚΟΥΚΛΕΣ...,

μαζί με την Ομαλή

και λεία Πράξη!

ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

*

4.Η Αρετή «γεννάει»

τις δυο πορνείες :

δυο αντίθετα φύλα...

Η κακιά συνήθεια μένει πάντα

η' ίδια...

Δύσκολα να γίνει νοητό

το αποτέλεσμα

των δύο προσθετέων:

«Η αιώνια θεία δίκη,

του άνδρα...»

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: 

«ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΑΤΙ

ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ»

Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ

*

5. Οι «βασιλιάδες» ανεβαίνουν

και κατεβαίvουν  απ’ τους θρόνους,

Οι  «Βικάριοι» του Μπρέγι

στους ίδιους ρόλους,

     μόνον αλλάζουν

  τα πανιά τους,

                  σαν προσωπίδες...

ΟΙ ΒΙΚΑΡΙΟΙ

*

7. Λάμπει σαν άσπρο δόντι

(σε θαμπώνει η ασπράδα του Μαρμάρου),

ο Πόλος τον πόλο νιώθει...

Η έγνοια  «Δέντρο του μυστηρίου»,

στάζει ο χυμός τους,

να ρουφηχτεί στάλα τη στάλα...

Το άσπρο χρώμα ξεχνά τη μέρα,...

τον αιώνα:

Ο μονομάχος το μάτι δείχνει

τον Ταύρο να νικήσει!

Η ΑΣΠΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ!

*

8.Του Μούρφ θέλω να μοιάσω,

σα δίδυμος,

μα δεν μ’ αφήνουν...

Να παίξω τον ΠΟΛΥΔΩΡΑ

ο δείχτης του χεριού

μου υποδείχνει,

Η  κακοψύχια  ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

τα καπούλια της καθίζει

 στην πολυθρόνα!

Ο ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΟΥΡΦ

9. Το  πουγγί  κουνιέται

 σαν Φορτουνάλης,

το μαγικό  πουγγί...,

Το πουγγί, ίσως,

 να ‘ναι  τελείως αδειανό,…

Το τίναγμα στο χέρι

του Νέου Φορτουνάλ

σου δίνει την εντύπωση

πως είναι γεμάτο...

Μακάρι να’ χουμε πουγγιά

παραμυθένια, τέτοια.

Ω!  Ορτανσία να τα κουνάμε

έτσι άσκοπα,

να μας ζεστάνουν

την Καταχνιά,

Τα τρένα

          είναι σαν οι «γυναίκες»,

Μονάχα Αναμονή

στο Σταθμό!...

« Ο ΦΟΡΤΟΥΝΑΛ» ΑΛΒΑΝΙΣΤΙ

*

10. Ποιος δεν πειράχτηκε

απ’ τη μιγάδα ομορφιά,

θρεμμένη σε τροπικό λιοπύρι,

Μέγαλη  κάμα………….

Φλόγα μαγευτικών « βάμπιρων »

μεθά τα θύματα σαν πίνουν

το δέλεαρ του καλλίγραμμου στήθους,

σαν στάζει ακράτητα χυμός μαστού,

που το ρουφούν οι ευρωπαίοι

με τα λευκά τους δόντια,

σε τελετή κεφιού γκαστρωμένοι

με μελωδικές νότες..

Οι γραμμές κλείνουν

στην τελευταία πράξη

στους γλουτούς

του ομαλούς και λείους,

που τριβελίζει του πόθους, 

σε πεσμένο ουρανό

και σπαρτάρισμα ματιού...

Αχ, ω γνώμη,

το λιοπύρι σ’ έδεσε

με τα δυο χέρια αόρατο!...

ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

*

11. Το μάτι,  ζητά το μάτι  του.

 Σάστισε το Μάτι,

σαν σε στιγμή αναμονής.

Η δίψα φτάνει

στα κατακόρυφα 

«ΡΟΣΤΕΡΕ» - βραβείο αρετής

αμοιβή με στεφάνι

από τριαντάφυλλα

την πιο ενάρετη κοπέλα,

που κοκκινίζει απ’ τα κοιτάγματα:

Τα τάπια της Ομορφιάς,

ιδιοχρησία της Τιμής...

(Κουραστικό να βρίσκεις 

μια βελόνα στον Λαβύρινθο...)

Μια επιφώνηση απ’ τα βάθη